Industrijska eksploatacija soli iz ležišta u Tuzli započela je 1885. godine po modelu kolonijalne industrijalizacije u Bosni i Hercegovini.

Metode za eksploataciju soli bile su:

- nekontrolisana eksploatacija soli sa površine terena na istočnom reviru Hukalo-Trnovac (od 1885. godine do 2006.godine),

- komorno stubno otkopavanje na zapadnom reviru iz jame Tušanj (od 1967. do 2002. godine),

- kontrolisano izluživanje na zapadnom reviru iz jame Tušanj (od 1983. do 1992. godine).

Radi ilustracije, do sada je iz tuzlanskog ležišta iscrpljeno oko 90 miliona m3 slane vode prosječnog saliniteta 300 kg/m3 odnosno eksploatisano je oko 27 miliona tona soli što je stvorilo deficit čvrste mase od oko 12,6 miliona m3. 

Ležište kamene soli u Tuzli, iako relativno malih dimenzija, ima vremenski dugu i problemima vrlo bogatu povijest eksploatacije. Osnovni i najstariji vid eksploatacije soli iz ležišta sastoji se u korištenju podzemnih voda, koje prirodnim putem prihranjuju ležište, otapaju lako topljivu kamenu so i stvaraju zasićenu slanicu, koja se posredstvom, na početku eksploatacije plitkih, a kasnije dubokih bunara, crpi na površinu. 

Složeni procesi na ležištu započeti su daleko prije početka vještačke eksploatacije slanice i imali su obilježja laganih prirodnih procesa. Vještačkom eksploatacijom slanice oni su samo ubrzani i poprimili su obilježja učinkovitih procesa sa vidljivim posljedicama i na površini terena. 

Godine 1971. započeta su višegodišnja sistematska geološka istraživanja dokanjske sinklinale, geološkom i hidro-hemijskom prospekcijom, nastavljena savremenim geološko-geofizičkim metodama koja su ukazala na potencijalnost ove strukture. U postupku istraživanja ležišta kamene soli Tetima sproveden je princip multidisciplinarnosti, ali je ipak glavna uloga pripala istražnom bušenju na osnovu koga je i izvršena geometrizacija sonog tijela. Tadašnji stepen poznavanja nekih bitnih ležišnih karakteristika i parametara (geoloških, hidrogeoloških, hemijsko-tehnoloških i drugih), a koji imaju odlučujući uticaj kod izbora načina i metode eksploatacije jednog sonog ležišta, nametali su da se kao optimalno rješenje usvoji koncept po kome će se eksploatacija ovog ležišta vršiti kontrolisanim izluživanjem pojedinačnim bušotinama sa površine terena.

Bušenjem 1978. godine, perspektivnost je potvrđena otkrivanjem ležišta kamene soli "Tetima". Istraživanje i okonturenje ležišta vršeno je narednih 6 godina sa 24 istražne bušotine, od kojih su 17 nabušile sono tijelo. U planu ležište ima nepravilan eliptičan oblik dužine oko 2,2 km i širine do 1 km. Deponovano je u istočnom dijelu dokanjske sinklinale i ima dinarski pravac pružanja maksimalne moćnosti do 200 m.
Glavnim rudarskim projektom, koji je rađen krajem osamdesetih godina prošlog stoljeća, predviđen je fazni razvoj od 1.600.000. m3 preko 2.500.000. m3 do konačnih 4.500.000. m3 slane vode na godinu. Svi rudarski objekti, postrojenja i uređaji su dimenzionirani prema konačnom kapacitetu i izgrađeni su početkom devedesetih godina prošlog stoljeća.

Rudnik je u probni rad na pet istražno-eksploatacionih bušotina pušten u martu 1992. godine da bi nakon samo dva mjeseca, zbog početka ratnih djejstava probni rad prekinut. Nakon revitalizacije rudarskih objekata, postrojenja i uređaja koja su trajala od 1996-2000. godine proizvodnja je ponovo pokrenuta početkom 2001. godine.

Rudnik posjeduje sva neophodna postrojenja, uređaje,opremu kao i odobrenja za vođenje i kontrolu procesa dobivanja i distribucije slane i tehnološke vode. Rudnik ima vlastiti stručni kadar koji je osposobljen za vođenje i kontrolu procesa dobivanja slane vode, distribuciju slane i tehnološke vode kao i održavanje rudarskih objekata, postrojenja i uređaja.